A previsión económica da Xunta é restritiva, regresiva en termos sociais e non favorece ao emprego

O portavoz do Grupo Socialista, Xoaquín Fernández Leiceaga, criticou hoxe a previsión de teito de gasto non financeiro que presentou a Xunta no Pleno do Parlamento, que foi aprobado tan só cos votos favorables do PP para fixar o marco dos próximos Orzamentos da Xunta. Leiceaga explicou o voto en contra dos socialistas galegos a esta norma, excesivamente ambiciosa sobre os ingresos alleos pero restritiva nos propios da Xunta.

Explicou así que o goberno galego permítese dispoñer dunha décima adicional de déficit -68 millóns de euros adicionais- ao evitar acollerse ás previsións dos orzamentos de Montoro, aínda en vigor. Reclamoulle ao goberno galego que siga a senda da prudencia das demais comunidades autónomas, sinaladamente cando veñen de suprimir formalmente a posibilidade de axustar as cifras dos Orzamentos a posteriori.

Ademais, criticou que a Xunta se entregue a realizar “unha sorte de economía – gurú” permitíndose incluír nas previsións de crecemento para 2020 os efectos positivos dun Xacobeo que en realidade terá lugar un ano despois. Puxo en cuestión ademais as cifras manexadas pola Xunta ata o punto de que apuntan a Pedro Sánchez como responsable da situación industrial, cando o sector industrial galego perdeu 30.000 postos de traballo dende 2009, con Feijóo no goberno.

O responsable socialista cuestionou finalmente a política de ingresos propios que prevé o goberno galego para fixar o teito de gasto, que resulta “restritiva, regresiva en termos sociais e que non favorece ao emprego”. Advertiu que a previsión macroeconómica da Xunta estima que o emprego en Galicia medrará en 2020 tan só un 0,8 por cento, en torno a 9.000 postos de traballo, o que ratifica a “incapacidade de xerar emprego ao mesmo nivel que a media estatal”.

Finalmente, reclamoulle ao goberno galego “un esforzo maior en política fiscal”, e cuestionou a redución do imposto de Patrimonio, o que prexudica ao equilibro social, aumenta as desigualdades ao beneficiar ás maiores fortunas e “demóstranse incapaces de traducilo en maior crecemento”, co que favorecen o aforro pero non o investimento.