Silvia Longueira denuncia que a Xunta queira suprimir a obriga dos funcionarios a falar e escribir en galego a través da Lei de Acompañamento aos Orzamentos

Compara a estratexia de “acoso e derribo” contra a lingua por parte do goberno galego nos últimos 15 anos cos 40 anos de ditadura

A portavoz de Lingua do Grupo Socialista, Silvia Longueira, acusou ao goberno galego de “practicar a glotofaxia”, como se coñece ao xenocidio lingüístico co obxectivo de provocar a “desaparición total ou parcial da lingua dunha determinada cultura”. Longueira presentou unha pregunta oral no Pleno do Parlamento na que denunciou o “acoso e derribo” contra a lingua por parte da Xunta e do PP nos últimos 15 anos.

A responsable socialista sinalou o último chanzo nesta estratexia de ataque contra a lingua galega a través da Lei de Acompañamento aos Orzamentos da Xunta, na que suprimen a obriga de que o funcionariado da administración galega fale e escriba en galego. Apunta que esta decisión “non parece que sexa unha boa maneira de comezar a falar sobre a nosa lingua” na xuntanza prevista para mañá xoves co conselleiro de Cultura.

Sinala que se trata dun paso máis no “camiño para unha medida coercitiva”, que comparou coa política lingüística dos 40 anos de ditadura contra as linguas rexionais e coa que comparte “un único cometido: o esquecemento” para que fiquen reducidas a “mero folclore”. Un proceso de ataque económico, xurídico e político de maneira combinada que o PP leva replicando durante os últimos 15 anos.

Advertiu que esta política “de acoso e derribo” contra o galego provocou os resultados que revela a última enquisa do IGE, que “fala dunha despatrimonialización acelerada da lingua galega dende 2018 até 2023”, e que provocou que por primeira vez o castelán supere ao galego en Galicia.

Longueira reclamou a volta á “situación de partida”, do ano 2009, antes de que o PP rompera o consenso lingüístico e de que chegara o goberno de Feijóo co seu decreto do Plurilingüísmo, iniciando un camiño no que “a historia falará de como levaron o patrimonio dunha cultura a unha presenza residual en contra do tecido social e cultural dun país”.